Vooruit…eerlijk gezegd begon het zoals zoveel bedrijven zijn begonnen: door een toevallige samenloop van omstandigheden. Op oudejaarsavond 1994 toastte mijn schoonvader, die wij Pelle noemen, in een klein dorpje in de Franse Alpen, op het nieuwe jaar in de winkel van zijn franse vriend Jacques Michaud. Jacques Michaud is een zeer aimabel mens en heeft altijd veel vrienden om hem heen. Zo ook die avond. Al snel bleken er uit allerlei jaszakken flessen champagne te komen, die koud werden gezet in de sneeuw. Best interessant om te zien wat die fransen nou eigenlijk zelf drinken, dacht Pelle. En kijk, daar werd zijn glas weer gevuld. Proeven maar. Nou dat smaakte eigenlijk wel erg goed, dus het etiket werd bestudeerd “Cuvée de mariage” stond er op. Met wat namen, een duif en een datum. Al snel werd uitgelegd dat deze fles was gemaakt ter ere van de trouwerij van de franse zoon. Monsieur had een vriend die dat wel eens voor bekenden deed.

En ook wij keken naar het etiket. Wat een leuk idee! Daar zou je eigenlijk veel meer mee kunnen doen. Bijvoorbeeld voor de zakelijke markt. En zo vader zo zoon, Willem liet het niet bij “een idee” maar die zomer reden wij op de bonnefooi in ons oude autootje, naar Avize.

Christian Assailly had al een lange dag achter de rug, wat in de zomer vooral betekent: een glaasje drinken met de klanten die vaak van heinde en verre komen om hun jaarlijkse voorraad aan te vullen. Komen daar twee jonge hollanders binnen, in zijn proefruimte, die ingewikkelde vragen gaan stellen over marketing, advertentiemateriaal, mogelijke etiketten, transport vergunningen en accijnzen. Die ene kan wel een beetje frans, de andere is blijven steken in “papa fume une pipe”. Maar na een paar glazen champagne, en nadat wij hebben uitgelegd dat wij de kinderen zijn van die hollander die via de vriend van Jacques Michaud in maart bij hem terecht was gekomen, komen we toch tot een gesprek.

De strekking van Christians boodschap was duidelijk: hij deed niet aan marketing of adverteren, dat was “ridicule”! Om de eenvoudige reden dat hij absoluut niet te klagen had over de verkoop, hij ging zelfs grond bijkopen om aan de vraag te kunnen voldoen, en “die onzin” maakte alleen maar de champagne duurder en hij had er ook helemaal geen tijd voor. Dus als wij dan zo nodig iets ingewikkelds wilden als voor elke klant een ander etiket op de fles, dan moesten wij dat maar helemaal zelf regelen, en dan zouden we wel zien. Hoe het zat met de export wilde hij wel bekijken, of beter, Jacqueline, zijn vrouw, die zoals wij nu weten het organisatorisch talent is. Met haar en haar zoons Pascal en Vincent hadden we een heel positief gesprek. Later ook altijd overigens met Christian. En zo konden we de volgende stappen nemen.

Bij de Kamer van Koophandel moesten we natuurlijk onze naam inschrijven. Iets met champagne maar verder? Vele varianten hebben we bedacht tot het eigenlijk heel erg voor de hand bleek te liggen: Champ van champagne en Pelle naar de ontdekker. Champelle dus.

In 1995, ons eerste jaar, was de opzet om zoveel champagne te verkopen, zodat wij kosten dekkend met zoveel mogelijk vrienden een “champagnerun” konden doen. Dat betekende dat we “gratis” naar de Champagne konden rijden (leaseauto’s waren nog niet in beeld, dus elk bonnetje moesten we zelf betalen) bij de familie Assailly overdadig eten, slapen in een vervallen maar gezellig kasteel, volgende ochtend vroeg weer naar Assailly, glaasje champagne drinken uit beleefdheid, auto’s inladen tot we er zelf nauwelijks meer bij pasten, banden op spanning brengen, inkopen bij de LeClerq hypermarché doen voor de kerst, accijns betalen en terug naar Nederland. We zijn 1 uitlaat onderweg kwijtgeraakt. De opzet was gelukt en smaakte naar meer.

In de daarop volgende jaren zijn een aantal dingen veranderd. Zoals het gemak waarmee we nu met email logo’s kunnen doorsturen. Het is nog niet eens zo lang geleden dat wij op een dag heen en weer reden met een mapje logo’s en ter plekke bespraken hoe de etiketten eruit moesten komen te zien. Het vervallen kasteel is door de daar geboren en getogen kasteelvrouw in alle glorie hersteld. Elke kamer is nu op geheel eigen wijze opgeknapt, met hemelbedden en torenkamers. Ik kan het u aanraden, kijk maar eens naar het Chateau d’Etoges op www.etoges.com. Ook is Champelle niet meer iets voor “erbij” maar een meer dan full time job, vooral aan het eind van het jaar. Wat hetzelfde is gebleven is het enorme plezier waar we alles mee doen!